2019-12-05
Lina Tullgren is een Amerikaanse singer-songwriter uit het enigszins desolate Maine, vlakbij de Canadese grens. Haar tweede album, getiteld Free Cell, is een verwijzing naar het computerspel dat zij speelde om de tijd te doden tijdens haar tournee. Het spel kan bijna altijd uitgespeeld worden; als je het goed organiseert vallen de stukjes uiteindelijk in elkaar. Dat is op dit album ook het geval: je hoort hier de bewuste keuzes in instrumentatie en opbouw, waardoor de nummers een vast patroon lijken te volgen. Even wat anders dan haar debuutalbum uit 2017 Low wat excelleerde in losse, afwijkende melodieën.Het album werd opgenomen in de Figure 7 Studio van Shahzad Ismaily in New York. Deze multi-instrumentalist (die eerder drums speelde bij Marianne Faithfull, bas met Will Oldham en gitaar met Elvis Costello) levert hier zeker een dankbare bijdrage. Ook de invloed van Simon Hanes, die hier de strijkers, blazers en dronegeluiden verzorgt, dringt door. Het levert een enigszins levendig en origineel album op wat eerder hypnotiseert dan verveelt.
Al bij opener ‘Free Cell’ wordt de aandacht opgeëist door Tullgren, die met monotoon gitaarwerk een dusdanig langzaam “Staring into my golden dreams” zingt, dat je je afvraagt waar dit naar toe gaat. Uiteindelijk gaat het naar ‘110717’, wat het meest toegankelijke nummer is. Dat is niet verkeerd, want er gebeurt veel op dit album; er wordt wat meer van de luisteraar gevergd. Niet alles werkt even goed: zo is er een onverklaarbaar gitaarintermezzo op ‘Golden Babyland’, wat een goed nummer teniet doet.
Dat mag haar vergeven worden, het album staat vol met interessante nummers, al valt er een patroon te herkennen. Tullgren begint elk nummer met langzaam strummende gitaar, waarbij zij heel traag zingt, waarna het spelenderwijs een bepaalde richting opgaat. Het is de ingetogenheid die intrigeert: nergens springt zij uit de ban, ook niet als de kans er is, zoals op ‘Soft Again’. Hoogtepunt ‘Glowing X10000’ laat goed horen dat de zij een klassieke opleiding heeft genoten: de combinatie van strijkers en blazers werkt hier goed.
Het is een vreemde gewaarwording; je luistert naar een apart album dat tegelijkertijd geen blijvende indruk achterlaat. Dat is jammer, aangezien Tullgren haar best doet om anders te klinken dan haar tijdgenoten en muzikaal het avontuur opzoekt, zonder haar authentieke zelf te verliezen. Dit album doet haar tekort.
Ronald Goedemondt - Dedication Ronald Goedemondt begon zijn carrière als onderdeel van het populaire...