2020-01-24
Simon Joyner is een singer-songwriter uit de Verenigde Staten en wel uit Omaha, Nebraska om precies te zijn. Hij begon met het schrijven en vertolken van zijn eigen liedjes in 1990 en bracht deze in eerste instantie uit op cassettebandjes aan een langzaam groeiende aanhang. Pas toen zijn LP The Cowardly Traveller Pays His Toll in 1994 werd uitbracht begon hij een internationaal publiek aan te trekken. In het Verenigd Koninkrijk werd hij op slag bekend toen de Britse DJ John Peel dit album integraal in zijn radioprogramma afspeelde. Sinds die tijd heeft hij meer dan twintig albums en meerdere compilaties uitgebracht op verschillende platenlabels, zowel in Europa en de Verenigde Staten. Ook al blazen verscheidene artiesten, zoals Beck en Gillian Welch, de loftrompet, hoe kan het dat hij geen bekendheid geniet bij een groter publiek?Of zijn laatste album, Pocket Moon, hier verandering in gaat brengen is zeer de vraag: Joyner doet hier niets nieuws. Hij brengt, net als op zijn voorgaande solo albums, de nummers als een trieste troubadour. Hijwordt begeleidt door The Nervous Stars, die zijn akoestische gitaar voorzien van spaarzame piano, cello en percussie. Al snel gaat de vergelijking op met Townes Van Zandt, of beter nog, een jonge Leonard Cohen, zowel qua timbre als verhalende songteksten. Daar waar beide zangers vrij monotoon zingen, is Joyner niet altijd toonvast en soms zelfs vals. Dan moeten de teksten wel erg goed zijn om dat te compenseren en de luisteraar geboeid te houden.
Het verschil met Cohen, of een Dylan, is dat Joyner geen dichter is, maar songteksten als proza beschouwt, waarbij hij inspiratie haalt uit zijn eigen leven. Op ‘Pocket Moon’, bijvoorbeeld “Papa’s baby was a yellow convertible Corvette/Brother and I felt snug as two bugs in the backseat”. Uiteraard is er op dit album meer moois te vinden, waarbij ‘Blue Eyed Boy’ en ‘Yellow Jacket Blues’ uitschieters zijn. Zijn mooiste tekst is te vinden op ‘The Last Time I Saw You, Billy’:“ You said, I’m going where the weather suits my rags and feathers/I can’t breathe in this town of tears and tumbleweed/ But, it seems I’ve burned every bridge so I don’t know how to get there” . Het zijn helaas maar enkele spaarzame momenten, zoals deze, dat het album sprankelt.
Joyner neemt ons mee in zijn reis van observaties, overpeinzingen en herinneringen. De meeste nummers vereisen meerder luisterbeurten om gewaardeerd te worden. Als je je over logische vergelijkingen met Dylan of Cohen heen kunt zetten, begrijp je waarom hij in een select gezelschap gekoesterd wordt. Daar zal dit album geen verandering in gaan brengen.
Ronald Goedemondt - Dedication Ronald Goedemondt begon zijn carrière als onderdeel van het populaire...