2019-12-29
Om te beginnen, de My Little Pony-achtige cover van Winterider, de tweede plaat van het Finse Everfrost zorgt al direct voor een vooroordeel. Als je vervolgens het digibook openslaat en geconfronteerd wordt met Manga-strips die de nummers uitbeelden, denk je waarschijnlijk dat je met een soort puberale ‘K3-metal’ te maken krijgt. Als je eindelijk bent bijgekomen van het potsierlijke artwork, staat je een uurtje powermetal van Finse snit te wachten die nog net niet zo beroerd is als het kinderlijke artwork doet vrezen, maar waar je bepaald niet blij van wordt. Dat kan niet meer goed komen.Verwacht dus absoluut geen Stratovarius of Sonata Arctica, dat niveau van de landgenoten haalt Everfrost bij lange na niet. Everfrost is gewoon een middelmatige powermetalband met matige songs, die in de persoon van ene Mikael Salo een matige zanger heeft, die zijn nasale stem over de bombastische muziek drapeert.
Wat gelijk opvalt en al meteen flink irriteert is het keyboardgeluid dat veelal het irritante gepiep van een vintage spelcomputer imiteert. Het maskeert daardoor flink het metalgehalte en maakt de muziek veel te soft. Het ergst presteert de band het in het vijftien minuten durende ‘A Whisper In A Frozen Tale’. Het is gelukkig de afsluiter, dus je kunt hier gewoon op stop drukken.
De negen songs hiervoor zijn afwisselend aardig, matig of tenenkrommend slecht. Zo is ‘Chainlace’ nog wel een lekker in het gehoor liggende track met redelijk pittige riffs, maar wordt je knettergek van het snelle ‘Darkwoods Drain Backwaters’ en is het softe ‘Above The Treeline’ te cheesy en zoetjes voor woorden. Hier springt het glazuur van je tanden. Dat met ‘Die Young’ dan ook nog een cover van die vreselijke Kesha (echt waar!) is opgenomen, is op zijn zachtst gezegd bedenkelijk.
Winterider is gewoon een jammerlijk mislukte ‘heppie de peppie’ powermetalplaat die het woord metal niet verdiend. Op schaarse momenten wordt soms nog wel aardig gemusiceerd, maar op het grootste deel wordt de plank compleet misgeslagen. Kortom een matige plaat verdient een matige score. Natuurlijk zijn er altijd wel liefhebbers te vinden voor dit soort, zichzelf powermetalbands noemende, orkestjes. Waarschijnlijk in groep een tot en met vier van de lagere school. Dat vreselijke artwork maakt het er daarbij zeker niet beter op.
Ronald Goedemondt - Dedication Ronald Goedemondt begon zijn carrière als onderdeel van het populaire...