2020-01-26
Hotspot is het veertiende album van de Pet Shop Boys. Of moeten we de band die sinds 1981 bestaat ondertussen niet eens ‘Pet Shop Gentlemen’ gaan noemen? Zeg dat alleen niet te hard waar zanger Neil Tennant bij is, want hij is fervent strijder tegen ageism, leeftijdsdiscriminatie in goed Nederlands. Als er één groep bewijst dat het maken van goede popmuziek niet alleen aan de jeugd is voorbehouden, dan zijn het deze twee heren. Maar kent de jeugd de Pet Shop Boys nog wel? Sommige Millennials staan als een aap in een roestig horloge te kijken als je ze vraagt naar hits als ‘Suburbia’ en ‘West End Girls’. Bij hun nieuwste werk laten ze niets aan het toeval over om bij de tijd te blijven. Ook dit keer is Stuart Price weer nauw betrokken. Hij reanimeerde niet alleen Madonna in 2005 met ‘Hung Up’ maar bracht in 2013 met het dance georiënteerde Electric ook de Pet Shop Boys terug in de top 3 van de UK album chart. Met een mix uit het LA filiaal van Record Plant (ook verantwoordelijk voor Lady Gaga en Ariana Grande) wordt gezorgd voor een beetje meer R’n’B gevoel. Toch kunnen die partijen niet alle credits krijgen voor dit album. Neil en zijn muzikale wederhelft Chris Lowe weten zelf namelijk heel goed hoe je een nummer met hitpotentie maakt.
Op Hotspot keert het duo terug naar hun eerste liefde, de elektropop, ook al zou je dat met de opzwepende bas in opener ‘Will-O-The-Wisp’ misschien niet direct denken. Zodra het zoetige ‘You Are The One’ is ingezet wordt het echter snel duidelijk. Dat betekent dat Neil’s zang prominenter aanwezig is in een traditionele songstructuur. Vooral het aan Daft Punk denkende ‘Monkey Business’, met een heerlijke synthesizerriff, springt eruit. De overige nummers bevatten alle elementen die we zo goed van ze kennen. Een elektronische baspartij die de melodie volgt. Ondersteunende synthesizerstrings. De enigszins melancholieke zang van Neil, afgewisseld met een onderkoeld gesproken break. En teksten uit het leven van alle dag, maar altijd met een maatschappelijke insteek.
‘Dreamland’ is de eerste single van het album, een samenwerking met de jeugd van Years & Years, bekend van hun hit ‘King’ uit 2015. In de clip zijn geen artiesten te zien, behalve dan op een enkele poster aan de muur van de U-bahn. Zelfs op de cover van het album zijn Neil en Chris onherkenbaar in beeld gebracht. Zijn zij dan toch slachtoffer van ageism? Of zijn zij zelf onzeker over de leeftijd? Zou het een nummer één hit kunnen worden als het publiek weet dat het gezongen wordt door een stel Boomers? Voor de generatie die met deze artiesten is opgegroeid, is het in ieder geval een fijn weerzien.
Ronald Goedemondt - Dedication Ronald Goedemondt begon zijn carrière als onderdeel van het populaire...