“De extase is onlosmakelijk onderdeel van ons bestaan. Tegenover het hedendaags gevoelen dat matiging en flegma de richtingaanwijzers zouden moeten zijn van de joyride die ons bestaan is, staat exces. Neerlands best bewaard ondergronds destillaat heet The Bullfight. En The Bullfight is exces.
The Bullfight is niet iedere avond een glaasje wijn bij het eten. Nee, het is wekenlang niet drinken om dan in het woud der spiegelingen volledig verloren te geraken, schaatsend op het scherpste ijzer voorhanden, onder het wellustig kraken van de korst onder de voeten. Er zullen best mensen zijn die na een optreden van The Bullfight zullen zeggen dat het niet hun ding is. Er zullen ook best mensen zijn die de uitgestoken hand van een vreemde op voorhand weigeren. Je weet immers nooit wat er gaat gebeuren. Voor alle anderen is er The Bullfight. Een uniek fenomeen dat zijn Nexus heeft gevonden in een zeer directe, semi-akoestische opstelling die ergens tussen de geborgenheid van hetgeen we stiekem weten en de gelijktijdige vervreemding daarvan altijd en onvermijdelijk effect sorteert. Zang met de handen vrij, percussief, voeten in aarde en plassen modder, viool goddelijk als de vorm van vrouwelijke seksualiteit zelf, orgel als in een gospel, geluid van hier tot aan de donkerste rand van de horizon. Ik ben er geweest en ik ben teruggekeerd, en ik ben niet meer dezelfde.
Heb jij informatie over een voorstelling, cabaretier of festival?
