RECENSIE: Jeff Dunham - Spark of Insanity

Jeff Dunham - Spark of Insanity
recensie cijfer 2008-10-17 Als er een nieuw product op de markt komt, kost het altijd even tijd voordat het product ‘ingeburgerd’ raakt. Er zijn mensen die het product snel accepteren, terwijl anderen eerst de kat uit de boom kijken en afwachten wat de reacties zijn van die snelle accepteerders (de marketingtermen: De innovaters en daarna de early adaptors). De overgrote meerderheid zijn de vroege- en de late beslissers, oftewel de early majority en de late majority. Vervolgens volgen de achterblijvers (de laggards) en dan is het product ofwel geheel ingeburgerd, ofwel geheel afgeserveerd. Volgens de boeken dan, want de nieuwste trend is om ná de laggards nog éénmaal vól ten aanval te gaan om het product er met grof geweld alsnog in te stampen en dat zijn de Jamba-abonnees. Je weet wel, die ringtone-boer die je op Comedy Central bestookt met hitjes van begin dit jaar en ouder, plus beproefde one-liners van jaren geleden.

De meest irritante reclame van Jamba is die met Achmed the Dead Terrorist. Het geesteskindje van Jeff Dunham wordt misbruikt, gebruikt en volledig van al haar charme ontdaan. Early adapters en de early majority kennen Jeff Dunham al een aantal jaren, dankzij YouTube of andere video-sites. Jeff Dunham is een Amerikaanse buikspreker die enkele weergaloze typetjes gecreëerd heeft, zoals Achmed the Dead Terrorist (het bekende doodshoofd), Walter (het chagrijnige mannetje) en Melvin (een mislukte superheld). Dunham is een meester in het creëeren van deze typetjes en heeft vooral bij Achmed en Walter gelet op de (veranderlijke) mimiek van de twee poppen.

Op Spark of Insanity zien we achtereenvolgens Walter, Achmed, Melvin en Peanut. Deze laatste wordt uiteindelijk geflankeerd door the Mexican on a stick José Jalapeño. Jeff Dunham weet de overenthousiaste zaal uiteraard met gemak voor zich te winnen. Werkelijk élk grapje dat gemaakt wordt, wordt met veel gelach of applaus ontvangen. Bijzonder ergerlijk, want zo grappig is het allemaal niet. Het buikspreek-trucje van Dunham is uiteraard bijzonder knap en ook nog eens erg goed uitgevoerd, maar na één minuut heb je zo’n pop wel gezien en dat wordt niet bepaald gecompenseerd met ijzersterke grappen. Slechts de grofgebekte en harde Peanut is erg humoristisch, de andere poppen moeten het vooral hebben van hun mimiek en nogal eenzijdige grappen. De potentie is er echter wel. Dunham heeft zonder meer veel gevoel voor humor en weet de zaal erg goed te bespelen. Daarbij heeft Dunham een flinke dosis zelfspot en raakt regelmatig een gevoelige (Amerikaanse) snaar. En die snaren zijn hier helaas al jaren bekend. Dunham heeft potentie en aan de overexposure van de laatste maanden te merken, kan hij hier uitstekend voet aan de grond krijgen. Dan zal hij z’n act echter wel aan moeten passen en de humor moeten prevaleren boven de kracht die al van de poppen uitgaat.
Recensent:Steven van Beek Artiest:Jeff Dunham Label:Pias
Youp van ’t Hek – Troost - Oudejaarsconference 2008

Youp van 't Hek - Troost - Oudejaarsconference 2008In 1954 begint met het uitzenden van het theaterprogramma Nou Je Weet Wa'k...

Leon van der Zanden - Zwarte Hond

Leon van der Zanden - Zwarte Hond ”... En zo hebben wij het idee gekregen –mijn generatie-, dat alles wat we...

ZOEKEN IN CD-RECENSIES

 

OF SELECTEER OP ARTIEST OF LABEL